Opierałem się o ścianę jaskini, lekko przysypiając. Ulewa ani nie
narastała, ani nie łagodniała – cały czas utrzymywała się na tym samym
poziomie. Niebo nadal zasnute były ciemnymi chmurami, których wiatr nie
raczył popchnąć w inną stronę. Wyglądało na to, że przez resztę dnia,
pogoda nie będzie nas rozpieszczać. Może to i nawet lepiej, raz na jakiś
czas można sporządzić sobie Dzień Lenia, nawet, jeśli jest się Alfą.
Usłyszałem kichnięcie („końskie”).
- Mówiłem coś o wychodzeniu na deszcz? – Mruknąłem. Jak zwykle miałem
rację, ale Kwiatuszek i tak wolał mówić swoje i upiera się, że zachowuję
się jak nadopiekuńczy tatulek.
Postanowiłem przeczekać ulewę, o ile nie będzie padać również w nocy. Pozwoliłem sobie się zdrzemnąć.
~*~
Obudziłem się. Ale nie sam. To ta cisza. Deszcz ustał, ale na niebie
były już pierwsze gwiazdy, ja za to nie miałem ochoty spać. Noire chyba
nie zasnęła bo aktualnie bacznie mi się przyglądała. Wyszedłem lekko za
obszar jaskini i rozejrzałem się. Las milczał, nawet wiatr znudził się
ciągłym bawieniem się konarami drzew, a zwierzęta pochowały się w swoich
norach, dziuplach, szałasach, jaskiniach. Zresztą i tak tereny Ponurej
Doliny są zdecydowanie mniej żywotne niż te, które należą do stada
sąsiedniego. Ni stąd, ni z owąd, poczułem silną potrzebę napicia się.
- Idę nad rzekę się napić – Oznajmiłem cicho, a klacz tylko skinęła
głową i podeszła do mnie. Były trzy opcje – pierwsza, że jej się nudzi.
Druga, że chce jej się pić. Trzecia, że jest gorąco i chce się
schłodzić. W moim przypadku ciągnęły mnie te wszystkie powody. Z ziemi
zrobiło się błoto i po chwili moje kopyta nie były takie lśniące jak
przed dziesięcioma minutami. Na domiar tego, znów trzeba było iść przez
las i krople deszczu spływały z liści drzew. Na szczęście, plaga ta nie
była tak liczna, by mnie przemoczyć. Ptaki, które przysiadywały na
gałęziach, przyglądały nam się uważnie – gdzie idziemy i co zamierzamy.
Zignorowałem je. I tak przeminęła cała droga. Gdy wyszliśmy z lasu,
rozłożyłem skrzydła i wzbiłem się w powietrze. Leciałem może z metr nad
ziemią, bo nie miałem zamiaru iść przez te bagno. Bądź co bądź, w
kniejach, drogi są bardziej suche, niż na otwartym terenie. Noire
zrobiła to samo. Jej kopyta również oszpecało błoto. W składzie były też
drobne listki, porwane przez wiatr w czasie burzy, jak i po prostu
zwykła, mokra ziemia. W zasięgu mojego wzroku pojawił już się nieduży
pagórek, za którym płynęła rzeka – w tamtej chwili, moje zbawienie.
Wylądowałem na ziemi i pogalopowałem do wodopoju. Okazało się, że
Kwiatuszek znalazł się tu przede mną. Jakim cudem? Mniejsza… klacz, tak
jak myślałem, zanurzyła lekko nogi w wodzie, ale nie tak głęboko, by nie
była w stanie walczyć z nurtem. Ja napiłem się i stanąłem obok niej.
Przypatrywała się czemuś w dali. Spojrzałem w tamtą stronę. Jakaś
sylwetka. W sumie to nie jakaś. Rozpoznawałem ją. Samotnie polujący
wilk, który uznał moje tereny za miejsce łowów.
< Kwiatuszku? 8) >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz